حمایت از انسانیت؛ فریادی از دل دلسوخته یک مادر ایرانی
یادداشت خانم مریم بیگدلی کارشناس ارشد مطالعات زنان پیرامون بی عدالتی ها در جهان و کودکان غزه.
امروز قلبم لرزان و ذهنم پریشان است؛ از این همه بی‌عدالتی که جهان را فراگرفته است. سال‌هاست انسان‌ها در گوشه و کنار این دنیای بزرگ ، قربانی قدرت‌طلبی ، ظلم و جنگ‌های بی‌پایان‌اند.
سؤال ساده‌ای ذهنم را رها نمی‌کند:
مگر خداوند همه ما را با یک جان و روح خلق نکرده؟
پس چرا ابرقدرت‌ها و صاحبان زور، حق زندگی و آزادی را از دیگران می‌گیرند؟
چرا کودکان غزه، ایران و دیگر سرزمین‌ها باید هر روز با ترس و مرگ و ویرانی سر کنند؟
چرا امنیت و آرامشِ زنان، مردان و کودکان این خاک‌ها همیشه به بازی گرفته می‌شود؟
گاهی از شدت اندوه و درماندگی، قلبم می‌خواهد از سینه بیرون بزند. من فقط یک مادر، یک انسان‌ام؛ اما آرزو داشتم قدرتی داشتم… کاش می‌توانستم این فریاد خاموش را به گوشِ جهانیان برسانم.
امروز رسانه‌ها فقط تماشاگرند؛ غم دنیا در برابر چشم‌شان جاری می‌شود اما هنوز جهانی برای حمایت از انسانیت بسیج نشده.
زمانی اخبار نسل‌کشی در جنگ جهانی بی‌صدا ماند، اما امروز همه می‌بینند و باز جهان ساکت مانده. من به‌عنوان یک ایرانی، یک مادر، از تمام وجدان‌های بیدار دنیا می‌خواهم که در برابر ظلم و جنگ و بی‌عدالتی ساکت نمانید.
بگذارید فارغ از مرز و نژاد و دین، برای انسانیت فریاد بزنیم.
شاید صدای ما کوچک باشد، اما جمعِ دل‌های دلسوخته می‌تواند موجی شود از امید و تغییر؛ شاید روزی برسد که هیچ مادری، هیچ کودکی قربانی این‌همه نفرت و طمع نشود.
