ما هم چوب را خوردیم و هم پیاز را

امروز شهرهای ما از فرسودگی رنج می برند که این نیازمند نگاه ویژه بازآفرینی هست اما مفهوم بازآفرینی مفهوم گسترده ای است که نگاه و مشارکت مردمی ،حضور توسعه گران ،تسهیل گران و مسولان ستاد بازآفرینی شهرستانی،استانی و ملی را می طلبد .

برای حل این مسئله سه اولویت مهم برای باز آفرینی وجود دارد که اعم از (تهیه ،اجرای برنامه اقدام مشترک ،باز آفرینی بافت های ناپایدار و فرسوده شهری و سنددار کردن پلاک های فاقد سند )که باید با نگاه ویژه تر به آن ساخته و پرداخته شود ولی مهم تر از همه چیز فرهنگ سازی است که جزو ضرورت های نوسازی بافت های فرسوده محسوب می شود.

امروز بافت های فرسوده ‌ناپایدار شهری که به عنوان نماد بارزی از محرومیت شهری تلقی میگردد چنانچه در اولویت برنامه های بهسازی و نوسازی شهری قرار نگیرد تحقق توسعه پایدار شهری را با ناممکن های روبرو می سازند.

شهر نفروشی بزرگ‌ترین پروژه در مدیریت شهری است در اداره یک شهر باید به خودمان سخت بگیریم تا شهر فروشی نکنیم ما می توانیم بدون توجه به ذخایر آینده شهر و مسائل زیست محیطی و…پای را روی گاز بگذاریم اما این کار یک کار غلط و مردود است . ما هیچ گاه در نگاه مدیریت شهری دنبال پروژه های بدون پیوست نباشیم بلکه به دنبال مگا پروژه های از جنس توسعه عمومی ،عدالت اجتماعی ،ارزان تر اداره کردن شهر ،ایجاد نشاط و سر زندگی با حداقل هزینه ،جلب مشارکت اجتماعی شهروندان باشیم ،اینکه شبکه جامع شهر که باید ظرف ۲۰سال اجرا شود شما آن را ۴ساله اجرا کنید ممکن است شما قهرمان مقطعی آن دوران شوید اما به چه قیمتی این کار صورت گرفته است .

مدیریت شهری که سالانه فلان تعداد پروانه ساخت و ساز در سال صادر کرده است، بنده اسم این اقدام را خدمت نمی گذارم بلکه این اقدام عرضه بی پیوست های شهری محسوب می شود ‌و این اقدام بارگذاری شهری و بی برنامه و اقدام غیر کارشناسی است امروز ما در یک کلام در خصوص صدور پروانه و استفاده از ابزار تراکم به حداقل تراکم اما واقعی متناسب با شهر و زیر ساخت شهری باید برسیم .اگر شما در هر منطقه اجازه ۱۰۰متر ساخت و ساز می دهید باید معادل آن متراژ برای ارائه خدمات شهری آزاد سازی کنید اما تاکنون این آزاد سازی در شهرهای ما اتفاق نیفتاده است و ارزش واقعی تراکم معادل قیمت زمین بر میزان آزاد سازی برای خدمات دهی شهری به شهروندان در آن شهر این مسله را می‌توان عنوان داد اعتقاد شخصی من این است که معضل مسکن و قیمت مسکن در کشور ما از جنس کالبدی نیست، از جنس اقتصادی است.

و امروز قیمت گذاری ها توسط فروشندگان املاک در شهرهای ما غیر واقعی و‌ در تضاد از منابع خدمات دهی یک شهر به شهروندان به شمار می‌رود و باید مدیریت شهری تلاش نماید تا انظباط شهری به آن شهر در این بخش را برگرداند . از دیرباز ما این پیام را به مردم داده ایم که امن ترین جا برای نگه داشت سرمایه به ارزش روز بخش ساختمان و مسکن است. بازار مسکن ممکن است راکد شود، ولی هیچ گاه از بین نمی رود و امن ترین جا برای سرمایه گذاری است.

ما این پالس را خواسته یا ناخواسته داده ایم. ما وقتی می گوییم مشکل رکود کشور را بخش مسکن می تواند حل کند، داریم این پالس را می دهیم. ولی به خاطر داشته باشیم که این موضوع مابه ازایی دارد. یعنی رونق بخش مسکن با این وضعیت هم اکنون حادث نمی شود؛ مگر با فروش شهرسازی. با فروش شهرسازی و عدول از ضوابط شهرسازی این اتفاق می افتد؛ کمااین که آمارها نیز این را نشان می دهد اساسا بنده اعتقاد دارم شهر باید با نگاه تخصصی اداره شود بنابر این باید چشم اندازهایی برای شهر نیز تعریف شود که با شعار ها و راهبردهای ما در یک راستا و امتداد باشد .

به طور مثال نمی توانیم بگویم شهر انسانگرا ولی فقط به ساخت اتوبان ،بزرگراه و خیابان را فقط ادامه دهیم باید مسیرهای پیاده ،مسیرهای دوچرخه ،توسعه فضای سبز نقشه راه مدیریت شهری نیز باشد نمی توانیم شعار دهیم اما در اقدام چیز دیگری انجام شود اون چیزی که به اصطلاح میگیم تراکم فروشی یعنی واگذاری اجازه ساخت خارج از برنامه های مصوب و این بسیار خطرناک هست یکی خطراتش این هست که ما نمی تونیم جمعیت پذیری شهری را کنترل کنیم یکی ازخطراتش این است که نمی تونیم خدمات را به تناسب ارائه بدهیم یکی از خطراتش اینه که زیر ساخت های مثل آب ،تامین منابع آبی ،شبکه خدمت رسان شهری نمی دونیم با چه جمعیتی طرف هستیم بنده پیشنهادی که دارم توسعه مبتنی بر فرهنگ هست یکی از کم عارضه ترین و پر بازده ترین نوع توسعه شهری در شهرهاست یعنی شما در مدیریت شهری بر بزاعت فرهنگی تون سرمایه گذاری کنید مثل خیلی از کلانشهرهای دنیا ما باید روش هایی را انتخاب کنیم که مردم با میل و رغبت خودشان و نه با زور، با استفاده از مولفه های اقتصادی در جهت بهبود وضعیت شهری گام بردارند.