یادداشت حمید دهقانی کارشناس علوم سیاسی پیرامون مشکلات ساخت مسکن در ایران

در کشور پهناوری همچون ایران ، با داشتن یک میلیون و ۶۴۸ هزار و ۱۹۵ کیلومتر مربع می‌توان و باید خانه هایی به اصطلاح ویلایی ساخته شود تا مشکلات اجتماعی ، فرهنگی بوجود نیاید. نفوذ و ضربه پذیری از سوی دشمن به حداقل برسد. نیازی به ایجاد بزرگراه و مترو و….. مرتفع می شود.

پخش بودن جمعیت خودش به تنهایی یک دفاع غیر عامل می باشد که در زمان تهدید محل از طرف دشمن(مثل بمباران و حملات شیمیایی…)، و وقایع طبیعی(مثل زلزله و سیل))، بشدت کارآیی دارد.

حفاظت از خانه های ویلایی با خیابان‌ها و کوچه های مناسب، امکان کمک رسانی در مواقع سیل و زلزله و آتش سوزی را فراهم می نماید.

در شهرک‌هایی که به روش ویلائی بنا شوند، امکان انتشار بیماری‌های واگیر به حداقل رسیده و به کنترل درمی‌آید.

تجربیات:

– در زمان‌حمله اتمی آمریکای جنایتکار به شهرهای ژاپن، اگر جمعیت انبوهی در آن دو شهر ژاپنی متمرکز نبودند، بصورت یکجا ۱۶۰ هزار نفر کشته نمی شدند[ این در حالی استکه به عنوان نمونه در منطقه بسیار کوچ شهرک نسیم شهر، بیش از ۲۰۰ هزار نفر گردآمده اند و گمان نمی رود که هیچ کجای ایران چنین تمرکز جمعیتی فراوان و مشکلات درهم‌تنیده داشته باشد!]

– در هنگام زلزله، سونامی، آتش سوزی نیز ضربه پذیری شهرهای متراکم، خیابان‌های شلوغ پرترافیک، کوچه های باریک و…. تلفات خیلی بالا خواهد بود!

[اگر زلزله ای همچون زلزله طبس و یا زلزله رودبار یا بوئین زهرا در یکی از شهرهای آپارتمانی بوجود آید تلفات بسیار بسیار بالا خواهد بود هم بخاطر تلفات مستقیم هم بخاطر تلفات ناشی از نرسیدن کمک‌های به موقع به آسیب دیدگان و این در حالی است که شهری همچون تهران بر روی گسل‌ها بنا شده است!]

اگر در بزنگاه هایی مثل پروژه هایی همچون مسکن مهر و … سیاست ایجاد شهرک‌های کوچک وسیع و ویلایی به موقع اجراء در می آمد، اکنون در کشور پهناور ایران، تعداد زیادی شهرک‌های وسیع و کم جمعیت، همراه با قابلیت زندگی آسان و کم هزینه زیاد می شد و حتی باعث مهاجرت معکوس از شهرهای متراکم به شهرک‌های جدید و باز و ویلایی می شد.